طبق گزارش رسانه ها، کشورهای حوزه کارائیب قرار است رسماً از خانواده سلطنتی بریتانیا غرامت برای برده داری مطالبه کنند. و در کالیفرنیا، طرحی برای پرداخت غرامت به هر شهروندی که بتواند تبار خود را از بردگان ثابت کند، در حال توسعه است. شایان ذکر است، موضوع این ادعا خانواده سلطنتی و نکته جالب کلیسای انگلستان است که قبلاً یک صندوق ۱۰۰ میلیون پوندی از دارایی کمیسران کلیسا را برای «غرامت» کنار گذاشته است.
می توان استدلال کرد که سلطنت منافع بریتانیا را در رابطه با تجارت برده و توسعه آن برای چندین قرن به پیش می برد. به ویژه، استوارت ها درآمد حاصل از تجارت را دوست داشتند، زیرا مجبور نبودند از طریق پارلمان عبور کنند. مایکل تیلور، محقق باپتیست، اخیراً کتابی به نام «علاقه» منتشر کرده است که نشان می‌دهد چگونه تشکیلات بریتانیا در برابر الغا مقاومت کرد، چگونه کمپین پایان برده‌داری بریتانیا را تقسیم کرد و تقریباً توسط برخی از قدرتمندترین و برجسته‌ترین چهره‌های آن دوران از مسیر خارج شد. . در سال 1807، پارلمان تجارت برده در امپراتوری بریتانیا را ممنوع کرد. تحقیقات زیادی در مورد این عمل مضر و متداول تاریخی در حال انجام است.
از قضا، این مسیحیت بود که به تدریج برده داری را در امپراتوری روم از بین برد، اگرچه تأثیرات سیستم فئودالی تحمیل شده توسط نورمن ها نزدیک به بردگی بود.
دولت‌های کارائیب همچنین از کلیسای انگلیکن برای غرامت می‌خواهند زیرا رده‌های بالای آنها از تجارت سود می‌بردند. این واقعیت که پادشاهی‌های آفریقایی وجود داشتند که با خوشحالی بسیاری از اعضای قبایل دیگر را به بردگی می‌کشیدند و حتی قربانی می‌کردند و حتی با برده‌داران اروپایی و عرب همکاری می‌کردند، این اتهام را که بردگی اجدادشان برای خود و فرزندانشان نادرست و زیان‌آور بود، مقابله می‌کند. . اتهام باید منطقی و منصفانه مطرح شود.
کتاب مهمی در مورد تجارت برده بریتانیا، سرمایه داری و برده داری، نوشته اریک ویلیامز، مورخ سیاه پوست آکسفورد، اخیراً بازنشر شده است. آمبروز ایوانز پریچارد، خبرنگار اقتصاد جهانی روزنامه دیلی تلگراف، در تحلیلی از این کتاب بزرگ، بحث می کند که آیا تجارت برده جرقه انقلاب صنعتی و شکوفایی بریتانیا را زده است یا خیر. پریچارد از این اثر و اثر دیگر (برده داری، سرمایه داری و انقلاب صنعتی اثر ماکسین برگ و پت هادسون) نتیجه می گیرد که اقتصاد برده داری یک «کاتالیزور نادیده گرفته شده برای انقلاب صنعتی» بود.
اما او ادامه می دهد که اگر نویسندگان، برگ و هادسون، در همین جا متوقف می شدند. در عوض، آنها پا را فراتر می‌گذارند و پیشنهاد می‌کنند که ساختار مالی و ثروت بریتانیا امروز تابع مستقیم برده‌داری دو قرن پیش است و استعمار بریتانیا را با اشکال خاص نژادپرستی و نابرابری مواجه کرده است. در رد ادعای دوم، پریچارد می‌گوید که ملت‌ها همیشه در حال اختراع خود هستند و طبق بسیاری از مطالعات، بریتانیا روابط نژادی بسیار خوبی دارد.
او به استدلال اریک ویلیام اشاره می کند که: «بنابراین به آنچه یک پدیده اقتصادی است رنگ و بوی نژادی داده شده است. برده داری زاده نژادپرستی نیست، بلکه نژادپرستی پیامد برده داری بود.” کار غیرآزاد در دنیای جدید چند نژادی و همچنین کاتولیک، پروتستان و بت پرست بود.
برای سی سال اول، سیستم کشت و زرع شکر بر اساس نیروی کار سفید، که اغلب خرید و فروش می شد، و با استفاده گسترده از شلاق ساخته شد. او استدلال کرد که “برده داری سفید” شالوده تاریخی است که بردگی سیاهان بر آن بنا شده است.
بدیهی است که با توجه به خطر از هم پاشیدن بحث اقتصادی و از بین بردن قرن ها هماهنگی و احترام به تفاوت های نژادی ما به بحث علمی و آگاهانه تری در مورد ادعای خسارت نیاز داریم. ما این دو کتاب را برای مطالعه دقیق به خانواده سلطنتی خود توصیه می کنیم – آنها دو دیدگاه متفاوت اما ارزشمند را در مورد یک بحث مهم ارائه می دهند.