موضوعات جدید پایان نامه رشته مهندسی در سوانح طبیعی

جهان امروز با چالش‌های فزاینده‌ای در زمینه سوانح طبیعی روبروست. از سیلاب‌های ویرانگر و زلزله‌های مهیب گرفته تا خشکسالی‌های طولانی و طوفان‌های سهمگین، هر یک به نوبه خود، زندگی بشر و زیرساخت‌های حیاتی را تهدید می‌کنند. در این میان، رشته مهندسی به عنوان ستون فقرات مقابله با این پدیده‌ها، نقشی بی‌بدیل ایفا می‌کند. نیاز به رویکردهای نوین، استفاده از فناوری‌های پیشرفته و درک عمیق‌تر از رفتار طبیعت و سازه‌های انسانی، زمینه‌ساز ظهور موضوعات جدید و هیجان‌انگیز برای تحقیقات دانشگاهی و پایان‌نامه‌ها شده است. این مقاله به بررسی این حوزه‌های نوظهور و ارائه ۱۱۳ عنوان پیشنهادی می‌پردازد تا مسیر را برای پژوهشگران مشتاق هموار سازد.

چرا موضوعات جدید در مهندسی سوانح طبیعی حیاتی هستند؟

تغییرات محیطی و پیشرفت‌های تکنولوژیکی، ضرورت بازنگری در شیوه مواجهه با سوانح را بیش از پیش نمایان کرده است. رویکردهای سنتی گرچه پایه‌ای محکم دارند، اما پاسخگوی پیچیدگی‌ها و مقیاس کنونی بلایا نیستند.

تغییرات اقلیمی و تشدید حوادث

گرمایش جهانی و تغییر الگوهای آب و هوایی، فراوانی و شدت بسیاری از سوانح مانند سیل، خشکسالی، طوفان و آتش‌سوزی‌های جنگلی را افزایش داده است. این امر، مهندسان را به سمت ابداع راهکارهایی برای مقابله با خطراتی سوق می‌دهد که قبلاً در این مقیاس تجربه نشده بودند.

پیشرفت تکنولوژی و ابزارهای نوین

از هوش مصنوعی و یادگیری ماشین گرفته تا سنجش از دور، سیستم‌های اطلاعات مکانی (GIS) و اینترنت اشیا (IoT)، ابزارهای جدیدی برای پایش، پیش‌بینی، هشدار و مدیریت بحران در اختیار مهندسان قرار داده‌اند. بهره‌گیری حداکثری از این ابزارها، مرزهای دانش را در این حوزه جابجا می‌کند.

ضرورت تاب‌آوری و توسعه پایدار

امروزه هدف تنها بازسازی پس از حادثه نیست، بلکه ایجاد جوامع و زیرساخت‌هایی است که بتوانند در برابر سوانح مقاومت کرده، به سرعت بهبود یابند و حتی در مواجهه با چالش‌ها، سازگار شوند. این مفهوم “تاب‌آوری” (Resilience) محور بسیاری از تحقیقات جدید در مهندسی سوانح است.

حوزه‌های نوظهور در مهندسی سوانح طبیعی

مهندسی سوانح دیگر تنها به مباحث سازه‌ای محدود نمی‌شود و ابعاد گسترده‌ای از فناوری، برنامه‌ریزی و تعاملات اجتماعی را در بر می‌گیرد:

• مدل‌سازی پیشرفته: استفاده از مدل‌های عددی پیچیده و شبیه‌سازی‌های دینامیکی برای پیش‌بینی دقیق‌تر رفتار سوانح.
• مهندسی سازه و ژئوتکنیک تاب‌آور: طراحی سازه‌هایی که نه تنها در برابر بارگذاری‌های شدید مقاومت کنند، بلکه پس از حادثه نیز عملکرد خود را حفظ نمایند.
• زیرساخت‌های هوشمند و یکپارچه: مدیریت شبکه‌های حیاتی (آب، برق، گاز، حمل‌ونقل) با رویکردی هوشمند و مقاوم در برابر سوانح.
• کاربرد داده‌های بزرگ و تحلیل مکانی: استخراج الگوها و اطلاعات ارزشمند از حجم عظیم داده‌ها برای تصمیم‌گیری بهتر.
• رویکردهای مبتنی بر طبیعت: استفاده از راهکارهای طبیعی مانند تالاب‌ها برای مدیریت سیلاب یا جنگل‌کاری برای کنترل فرسایش خاک.
• جنبه‌های اجتماعی-اقتصادی مهندسی: ارزیابی تأثیرات سوانح بر جوامع و طراحی راهکارها با در نظر گرفتن ابعاد انسانی.

نقش هوش مصنوعی و داده‌های بزرگ در پیش‌بینی و مدیریت بحران

استفاده از هوش مصنوعی (AI) و تحلیل داده‌های بزرگ (Big Data) انقلابی در نحوه مدیریت سوانح ایجاد کرده است. الگوریتم‌های یادگیری ماشین قادرند با بررسی حجم عظیمی از داده‌های تاریخی و لحظه‌ای (مانند داده‌های ماهواره‌ای، سنسورها، شبکه‌های اجتماعی)، الگوهای پیچیده را شناسایی کرده و با دقت بالاتری وقوع سوانح را پیش‌بینی کنند.

این فناوری‌ها به مهندسان کمک می‌کنند تا آسیب‌پذیری‌ها را بهتر درک کرده، سناریوهای مختلف را شبیه‌سازی کنند و برنامه‌های واکنشی بهینه‌تری را توسعه دهند. از مسیریابی اضطراری در هنگام تخلیه گرفته تا تخصیص منابع در فاز امداد، AI و Big Data ابزارهای قدرتمندی برای افزایش اثربخشی عملیات مدیریت بحران هستند.

مصالح نوین و سازه‌های مقاوم در برابر سوانح

توسعه مصالح ساختمانی پیشرفته و روش‌های نوین طراحی سازه، یکی از محورهای اصلی تحقیقات در مهندسی سوانح است. مصالح خودترمیم‌شونده، کامپوزیت‌های با عملکرد بالا، بتن‌های ژئوپلیمری و آلیاژهای فلزی با خواص فوق‌العاده، تنها چند نمونه از نوآوری‌هایی هستند که به افزایش مقاومت سازه‌ها در برابر زلزله، سیل و طوفان کمک می‌کنند.

همچنین، روش‌های نوین ایزولاسیون لرزه‌ای، میراگرها و سیستم‌های کنترل فعال سازه‌ها، راهکارهایی هستند که نه تنها از تخریب سازه جلوگیری می‌کنند، بلکه خسارات غیرسازه‌ای را نیز به حداقل می‌رسانند و امکان بهره‌برداری سریع‌تر پس از حادثه را فراهم می‌آورند.

تاب‌آوری شهری و برنامه‌ریزی فضایی

شهرها به دلیل تمرکز جمعیت و زیرساخت‌ها، در برابر سوانح بسیار آسیب‌پذیرند. مفهوم تاب‌آوری شهری بر طراحی و مدیریت شهرها به گونه‌ای تمرکز دارد که بتوانند در برابر شوک‌ها و فشارهای ناشی از سوانح، مقاومت کرده و به سرعت بازیابی شوند. این امر شامل برنامه‌ریزی کاربری اراضی، توسعه زیرساخت‌های حیاتی مقاوم، ایجاد فضاهای باز امن و سیستم‌های هشدار سریع یکپارچه می‌شود.

برنامه‌ریزی فضایی هوشمند، با شناسایی مناطق پرخطر، مسیرهای تخلیه اضطراری، مکان‌های اسکان موقت و مراکز امداد و نجات، نقش حیاتی در کاهش آسیب‌پذیری و افزایش آمادگی شهری ایفا می‌کند. تلفیق مهندسی عمران، شهرسازی و مدیریت بحران، این حوزه را به یکی از جذاب‌ترین زمینه‌های پژوهشی تبدیل کرده است.

۱۱۳ عنوان بروز پیشنهادی برای پایان‌نامه در رشته مهندسی سوانح طبیعی

این لیست جامع شامل موضوعاتی در حوزه‌های مختلف مهندسی سوانح است که با توجه به چالش‌های کنونی و پیشرفت‌های علمی، پتانسیل بالایی برای تحقیقات ارزشمند دارند.

بخش اول: پیش‌بینی و مدل‌سازی سوانح

1. توسعه مدل‌های یادگیری عمیق برای پیش‌بینی کوتاه‌مدت زلزله با استفاده از داده‌های لرزه‌نگاری و ژئودتیک.
2. مدل‌سازی هیدرودینامیکی-رسوبی سیلاب‌های ناگهانی با رویکرد عدم قطعیت در حوضه‌های شهری.
3. پیش‌بینی خطر زمین‌لغزش با ترکیب سنجش از دور، GIS و الگوریتم‌های یادگیری ماشینی.
4. مدل‌سازی انتشار و تأثیر سونامی بر سواحل با استفاده از روش‌های عددی پیشرفته.
5. ارزیابی آسیب‌پذیری و ریسک توفان‌های گرد و غبار بر زیرساخت‌های حیاتی با استفاده از مدل‌های اقلیمی.
6. توسعه سیستم‌های هشدار اولیه برای سیلاب‌های کوهستانی مبتنی بر داده‌های IoT و هوش مصنوعی.
7. شبیه‌سازی دینامیکی-لرزه‌ای گسیختگی شیب‌ها و تأثیر آن بر سازه‌ها.
8. مدل‌سازی پیامدهای خشکسالی بر منابع آب زیرزمینی با استفاده از شبکه‌های عصبی.
9. ارزیابی خطر توفان‌های شدید باد و تأثیر آن بر سازه‌های بلند مرتبه.
10. توسعه مدل‌های هیبریدی برای پیش‌بینی همزمان چندین نوع سانحه طبیعی.
11. پیش‌بینی فوران‌های آتشفشانی با استفاده از تحلیل تصاویر ماهواره‌ای و داده‌های لرزه‌نگاری.
12. مدل‌سازی اثرات تغییرات اقلیمی بر الگوهای بارش و افزایش خطر سیل.
13. توسعه سیستم‌های هشدار اولیه برای آتش‌سوزی‌های جنگلی با استفاده از سنسورهای بی‌سیم و AI.
14. مدل‌سازی عددی جریان‌های آواری و ارزیابی ریسک آن‌ها در مناطق کوهستانی.
15. پیش‌بینی شدت و مسیر طوفان‌های دریایی با استفاده از مدل‌های اقیانوسی و جوی.
16. برآورد خسارات زلزله با استفاده از تصاویر ماهواره‌ای با وضوح بالا و یادگیری عمیق.
17. مدل‌سازی ریزش بهمن و تأثیر آن بر زیرساخت‌های حمل و نقل در مناطق کوهستانی.
18. توسعه مدل‌های پیش‌بینی فرونشست زمین با استفاده از تداخل‌سنجی راداری و GIS.
19. ارزیابی ریسک لرزه‌ای زیرساخت‌های خطی (مانند خطوط لوله و راه‌آهن) با رویکرد شبکه‌ای.
20. مدل‌سازی هیدرولوژیکی-اقلیمی برای پیش‌بینی خشکسالی‌های بلندمدت.
21. بهینه‌سازی شبکه حسگرها برای پایش بلادرنگ سوانح طبیعی.
22. توسعه مدل‌های پیش‌بینی موج‌های گرما و تأثیر آن بر سلامت عمومی.
23. مدل‌سازی انتشار آلودگی‌های ناشی از سوانح صنعتی-طبیعی (Natech) با هوش مصنوعی.
24. ارزیابی آسیب‌پذیری زیرساخت‌های انرژی در برابر سوانح طبیعی با رویکرد تحلیل شبکه.

بخش دوم: سازه‌ها و زیرساخت‌های مقاوم

25. طراحی سازه‌های خودترمیم‌شونده در برابر آسیب‌های ناشی از زلزله با استفاده از نانوذرات.
26. بهبود عملکرد لرزه‌ای پل‌ها با استفاده از میراگرهای هوشمند و مصالح کامپوزیتی.
27. توسعه بتن‌های ژئوپلیمری مقاوم در برابر سیل و عوامل محیطی خورنده.
28. کاربرد مصالح تغییر فاز (PCM) در ساختمان‌ها برای افزایش تاب‌آوری در برابر موج‌های گرما.
29. طراحی و بهینه‌سازی سیستم‌های ایزولاسیون لرزه‌ای برای بیمارستان‌ها و مراکز حیاتی.
30. ارزیابی عملکرد سازه‌ای تونل‌ها و سازه‌های زیرزمینی در برابر بارهای لرزه‌ای.
31. توسعه روش‌های نوین تقویت لرزه‌ای سازه‌های بنایی موجود با استفاده از FRP و TRM.
32. طراحی سازه‌های شناور و نیمه‌شناور مقاوم در برابر سیلاب‌های شهری.
33. بهینه‌سازی طراحی سازه‌های ساحلی در برابر امواج طوفان و سونامی.
34. استفاده از مصالح پایدار و سبز در ساخت‌وسازهای مقاوم در برابر سوانح.
35. توسعه سیستم‌های پایش سلامت سازه (SHM) با استفاده از سنسورهای فایبر اپتیک و AI.
36. طراحی سازه‌های فولادی با اتصالات انعطاف‌پذیر برای افزایش تاب‌آوری لرزه‌ای.
37. بررسی رفتار سازه‌های بلندمرتبه در برابر بارهای دینامیکی ناشی از بادهای شدید.
38. توسعه فناوری‌های نوین برای تقویت خاک و پایدارسازی شیب‌ها در مناطق لرزه‌خیز.
39. ارزیابی عملکرد لرزه‌ای سدها و سازه‌های هیدرولیکی با رویکرد تحلیل ریسک.
40. طراحی زیرساخت‌های شبکه برق هوشمند و تاب‌آور در برابر سوانح طبیعی.
41. بررسی تأثیر آتش‌سوزی‌های پس از زلزله بر عملکرد سازه‌های بتنی و فولادی.
42. توسعه سازه‌های موقت و پیش‌ساخته برای اسکان اضطراری پس از سوانح.
43. طراحی سیستم‌های جمع‌آوری و مدیریت آب باران برای افزایش تاب‌آوری در برابر خشکسالی و سیل.
44. ارزیابی دوام و طول عمر سازه‌های بتنی در محیط‌های خورنده ناشی از سوانح.
45. مدل‌سازی و طراحی سازه‌های زیرزمینی مقاوم در برابر فرونشست زمین.
46. استفاده از چاپ سه بعدی برای ساخت سریع و مقاوم سازه‌های اضطراری.
47. تحلیل عملکرد سازه‌های تاریخی و میراثی در برابر سوانح طبیعی و ارائه راهکارهای حفاظت.
48. توسعه روش‌های پایش و کنترل ارتعاشات سازه‌ها در برابر بارهای دینامیکی مختلف.

بخش سوم: مدیریت بحران و تاب‌آوری

49. توسعه چارچوب‌های ارزیابی تاب‌آوری شهری در برابر سوانح با استفاده از شاخص‌های چندگانه.
50. بهینه‌سازی تخصیص منابع در فاز امداد و نجات با استفاده از الگوریتم‌های هوش مصنوعی.
51. طراحی و پیاده‌سازی سیستم‌های اطلاعات مکانی (GIS) برای مدیریت بحران سیلاب‌های شهری.
52. ارزیابی کارایی شبکه‌های حمل و نقل اضطراری و بهینه‌سازی مسیرهای تخلیه.
53. مدیریت پسماندهای ناشی از سوانح طبیعی با رویکرد اقتصاد چرخشی.
54. توسعه مدل‌های تصمیم‌گیری چندمعیاره برای برنامه‌ریزی بازسازی پس از سوانح.
55. نقش رسانه‌های اجتماعی در اطلاع‌رسانی و مدیریت مشارکت مردمی در بحران‌ها.
56. ارزیابی تاب‌آوری اجتماعی و زیرساختی در برابر سوانح اقلیمی.
57. توسعه مدل‌های شبیه‌سازی برای آموزش و مانورهای مدیریت بحران.
58. بررسی نقش پهپادها و روبات‌ها در عملیات جستجو، نجات و ارزیابی خسارات.
59. طراحی سیستم‌های ارتباطی اضطراری مقاوم در برابر سوانح طبیعی.
60. ارزیابی اثربخشی برنامه‌های کاهش خطر بلایا در سطح محلی و منطقه‌ای.
61. مدیریت زنجیره تأمین در سوانح با استفاده از بلاکچین برای شفافیت و کارایی.
62. توسعه چارچوب‌های حقوقی و قانونی برای مدیریت جامع سوانح طبیعی.
63. نقش مشارکت بخش خصوصی در افزایش تاب‌آوری زیرساخت‌های عمومی.
64. طراحی سیستم‌های هشدار اولیه مبتنی بر جامعه (Community-Based Early Warning Systems).
65. بررسی چالش‌های مدیریت سوانح در مناطق روستایی و محروم.
66. توسعه شاخص‌های تاب‌آوری اقتصادی در برابر سوانح طبیعی.
67. تحلیل ریسک و ارزیابی آسیب‌پذیری بیمارستان‌ها و مراکز درمانی در برابر زلزله.
68. بهینه‌سازی جانمایی مراکز امداد و نجات و پناهگاه‌های اضطراری.
69. مدیریت بحران‌های سایبری ناشی از سوانح طبیعی (Cyber-Physical Systems Resilience).
70. ارزیابی نقش فناوری‌های واقعیت افزوده و واقعیت مجازی در آموزش مدیریت بحران.
71. توسعه سیستم‌های ارزیابی سریع خسارت پس از زلزله با استفاده از هوش مصنوعی و تصاویر ماهواره‌ای.
72. بررسی اثرات روان‌شناختی سوانح طبیعی بر جامعه و راهکارهای مهندسی برای کاهش آن.

بخش چهارم: فناوری‌های نوین و داده‌کاوی

73. استفاده از لیدار (LiDAR) و فتوگرامتری پهپادی برای مدل‌سازی دقیق توپوگرافی در ارزیابی خطر سیل.
74. کاربرد تصاویر سنجش از دور ابرطیفی (Hyperspectral) در پایش تغییرات پوشش گیاهی ناشی از خشکسالی.
75. استفاده از داده‌های اینترنت اشیا (IoT) برای پایش بلادرنگ وضعیت سازه‌ها و زیرساخت‌ها.
76. توسعه پلتفرم‌های داده بزرگ برای یکپارچه‌سازی اطلاعات سوانح از منابع مختلف.
77. کاربرد بینایی ماشین (Computer Vision) در شناسایی و طبقه‌بندی خسارات سازه‌ای پس از زلزله.
78. استفاده از هوش مصنوعی برای تحلیل متن و داده‌های شبکه‌های اجتماعی در بحران‌ها.
79. توسعه مدل‌های هوشمند برای بهینه‌سازی عملیات پهپادی در ارزیابی خسارت و امداد.
80. کاربرد بلاکچین در مدیریت داده‌های اضطراری و تأمین مالی پس از سوانح.
81. طراحی سیستم‌های مبتنی بر واقعیت افزوده برای راهنمایی نیروهای امدادی در صحنه حادثه.
82. استفاده از یادگیری تقویتی (Reinforcement Learning) در بهینه‌سازی تصمیمات مدیریت بحران.
83. پایش تغییر شکل زمین با استفاده از رادار سار (InSAR) و مدل‌سازی تأثیر آن بر سازه‌ها.
84. توسعه سیستم‌های هوشمند برای مدیریت و بازیافت پسماندهای ساختمانی پس از سوانح.
85. کاربرد داده‌های ترافیکی بلادرنگ برای مدیریت مسیرهای تخلیه در شرایط اضطراری.
86. استفاده از الگوریتم‌های ژنتیک در بهینه‌سازی طراحی سازه‌های مقاوم در برابر سوانح.
87. توسعه پلتفرم‌های ابری برای به اشتراک‌گذاری و تحلیل داده‌های سوانح در میان سازمان‌ها.
88. کاربرد حسگرهای بی‌سیم در پایش شیب‌های ناپایدار و هشدار زمین‌لغزش.
89. تحلیل سری‌های زمانی تصاویر ماهواره‌ای برای پایش تغییرات کاربری اراضی و تأثیر آن بر سوانح.
90. توسعه سیستم‌های هوشمند برای ارزیابی سریع آسیب‌پذیری زیرساخت‌های حیاتی.
91. کاربرد مدل‌های زبان بزرگ (LLM) در تولید گزارش‌های تحلیلی و سناریوسازی سوانح.
92. استفاده از هوش مصنوعی برای تشخیص ترک‌ها و آسیب‌های پنهان در سازه‌ها.
93. توسعه فناوری‌های رباتیک برای بازرسی و تعمیر سازه‌ها در مناطق پرخطر پس از سوانح.
94. کاربرد مدل‌سازی اطلاعات ساختمان (BIM) در طراحی و مدیریت سازه‌های مقاوم در برابر سوانح.
95. تحلیل داده‌های سنجش از دور حرارتی برای پایش آتش‌سوزی‌های زیرزمینی و لایه‌های ذغال‌سنگ.
96. استفاده از داده‌های تلفن همراه برای تخمین جمعیت در معرض خطر و مسیرهای تخلیه.

بخش پنجم: جنبه‌های اجتماعی و اقتصادی مهندسی سوانح

97. ارزیابی تأثیر سیاست‌های شهرسازی بر کاهش آسیب‌پذیری اجتماعی در برابر سوانح.
98. مدل‌سازی پیامدهای اقتصادی سوانح طبیعی بر زنجیره‌های تأمین و صنایع محلی.
99. نقش آموزش عمومی و فرهنگ‌سازی در افزایش تاب‌آوری جوامع.
100. بررسی نابرابری‌های اجتماعی در مواجهه با سوانح و ارائه راهکارهای مهندسی برای کاهش آن‌ها.
101. تحلیل هزینه‌ها-فایده اقدامات کاهش خطر سوانح در زیرساخت‌های شهری.
102. ارزیابی تأثیر بیمه‌های سوانح بر بازسازی و بهبود اقتصادی مناطق آسیب‌دیده.
103. نقش مهندسی اجتماعی در طراحی و اجرای پروژه‌های بازسازی پس از سوانح.
104. بررسی چالش‌های مشارکت ذینفعان در فرآیندهای برنامه‌ریزی سوانح.
105. مدل‌سازی تأثیر سوانح طبیعی بر مهاجرت و تغییرات جمعیتی.
106. ارزیابی نقش فناوری‌های اطلاعاتی در توانمندسازی جوامع محلی برای مدیریت سوانح.
107. بررسی تأثیر رویکردهای مبتنی بر طبیعت بر تاب‌آوری اجتماعی در برابر سیل.
108. تحلیل ابعاد اخلاقی و حقوقی استفاده از هوش مصنوعی در مدیریت سوانح.
109. طراحی راهکارهای مهندسی برای حمایت از گروه‌های آسیب‌پذیر (کودکان، سالمندان، معلولین) در بحران‌ها.
110. ارزیابی سیاست‌های کاربری اراضی و تأثیر آن بر ریسک سوانح در مناطق ساحلی.
111. نقش دیپلماسی علمی و همکاری‌های بین‌المللی در کاهش خطر سوانح فرامرزی.
112. توسعه شاخص‌های حکمرانی خوب در مدیریت سوانح طبیعی.
113. بررسی تأثیر سوانح بر بخش کشاورزی و امنیت غذایی و ارائه راهکارهای مهندسی.
114. تحلیل تأثیر تغییرات اقلیمی بر تاب‌آوری معیشتی جوامع روستایی.
115. طراحی ابزارهای مهندسی برای ارزیابی نیازهای پناهندگان اقلیمی.
116. ارزیابی نقش رسانه‌های اجتماعی در مدیریت شایعات و اطلاعات غلط در زمان بحران.
117. مدل‌سازی ارتباط بین رشد شهری و افزایش آسیب‌پذیری در برابر سوانح.
118. بررسی راهکارهای تأمین مالی پایدار برای پروژه‌های کاهش خطر سوانح.
119. توسعه مدل‌های پیش‌بینی نیاز به کمک‌های بشردوستانه پس از سوانح بزرگ.
120. ارزیابی تأثیر آموزش مهندسی بر افزایش آمادگی فردی و جمعی در برابر بلایا.
121. نقش نوآوری‌های اجتماعی در طراحی رویکردهای مهندسی برای تاب‌آوری جامعه.
122. بررسی تأثیر رویکردهای جامع و چندبخشی در کاهش آسیب‌پذیری‌های پیچیده.

نتیجه‌گیری

رشته مهندسی در سوانح طبیعی، یک حوزه پویا و میان‌رشته‌ای است که با چالش‌های بزرگ اما فرصت‌های نوآورانه فراوانی روبروست. انتخاب یک موضوع پایان‌نامه در این زمینه، نه تنها به پیشرفت دانش کمک می‌کند، بلکه می‌تواند تأثیر مستقیمی بر بهبود کیفیت زندگی انسان‌ها و افزایش امنیت جوامع داشته باشد. عناوین پیشنهادی فوق، طیف وسیعی از رویکردهای علمی و کاربردی را در بر می‌گیرد و می‌تواند الهام‌بخش دانشجویان و پژوهشگرانی باشد که به دنبال یافتن راهکارهای خلاقانه برای مقابله با چالش‌های سوانح طبیعی در دنیای امروز و آینده هستند.